Giving thanks. (THANKS SIS!)

Tot hiertoe was Kerstavond/Kerstdag altijd mijn favoriet moment van het jaar maar nu heb ik een nieuwe favoriete feestdag. Denk ik.

Zondagvoormiddag vertrokken Jane, Lisa en ik richting North-Vancouver. (ja, dat tripje dat in vogelvlucht 10 minuutjes is, maar in real life 3 uur in beslag neemt) Aangekomen in Edgemont Village verkenden we het dorpje, speelden we wat met de kindjes en bewonderden we Eva's kookkunsten. Na een aperitiefje was het Turkeytime. Als vegi neem ik van de anderen maar al te graag aan dat het heerlijk was - zo zag het er ook uit. Bij deze; Eva, wauw. Ze mochten in Grees dan voorpret hebben, you did a great job en dat voor een eerste keer! (mama zou erg trots zijn)

Na het gigantische avondmaal volgde er natuurlijk Pumpkin Pie. Hoewel ik van pompoenen hou -en ook van het woord, hoe mooi, pompoen- vond ik het niet echt lekker. Taarten horen zoet te zijn, ik vond de pompoensmaak verrassend een beetje bitter. Rond half 8 vlogen de kindjes naar bed en dronken wij nog een wijntje en wat bier. Sean stak de open haard aan en wij gingen, zoals mijn buur, een echte Canadese Chick, Rebecca mij vertelde, op de vloer liggen. Wat ze er ook bijvertelde is dat er bij een échte Thanksgiving buikpijn hoort. Missie volbracht.

Wat ik nu zo bijzonder vond aan Thanksgiving was the 'thanks' die je geeft. Een voor een vertelden we aan elkaar waarom en waarvoor we dankbaar zijn. Heel erg simpel, heel erg mooi. 

Maandag trok ik terug naar Totem Park om te studeren en een voor een drupte iedereen weer binnen. Aangezien Thanksgiving een familiefeest is, vloog/reed iedere Canadees terug naar zijn hometown. Wanneer ik zonen en dochters afscheid zag nemen van hun ouders back in Totem, kreeg ik toch wat heimwee. Thanksgiving was geweldig met een deel van mijn familie rondom mij, maar het was toch niet zoals Kerstmis. Misschien blijft dat laatste dan toch mijn favoriete dag van het jaar.