Bijna gedaan. Bijna.
Na twee Leuvense jaren was ik het ondertussen wel gewoon om ALTIJD tot de laatst mogelijke dag van de examenreeks effectief examens te hebben.
Ook hier in UBC. Al is het hier wel om depressief te worden. Serieus.
Mijn exchangevriendjes zijn allemaal al klaar. Uitstapjes, Kerstshopjes en vooral vele tripjes naar Whistler (iederééééén zit daar) worden gemaakt. Facebook wordt volgepost met vriendjes die al in New York en DC zitten. Maar ik blok door!
Van de 27 mensen die op mijn gang wonen, zijn we momenteel met 3 zieligaards die nog zitten te leren. Rachel zit al terug in Japan, mijn buurvrouw ligt op haar gat in haar huis in Hawaii, David vertrok eergisteren terug naar Denver, Forrest is thuis in Chicago. Het ergste is dat veel vriendjes hier maar voor 1 semester zijn (of waren) en ondertussen al vertrokken zijn. Zonder deftig afscheid te kunnen nemen. Sommigen zelfs helemaal zonder afscheid. Gek leven. Gek. Maar wij blokken door!
Totem is verlaten, het etensaabod is beperkt en onze (mini)nachtwinkel heeft ook zijn deuren gesloten. -Weg redmiddel.
Jane is ondertussen al verhuisd en weg. Dat vind ik erg. Heel erg. Het ergste. Ze is mijn maatje, mijn mama, vriendin, zus en toeverlaat.
Op de koop toe, om het helemaal af te maken werkt de livestream en radiospeler van StuBru niet. Bij de andere Belgjes in andere residenties wél maar in Totem NIET.
Sorry voor het klagen. Ik weet dat ik dat eigenlijk niet mag doen maar wanneer iedereen naar huis vertrekt en in Kerstsfeer is, is het even lastig om verder te blokken. Ook elke keer op de vraag 'when are you going home?' te moeten antwoorden: 'not, I'm staying' is niet fijn. (maar hierover later meer)
Maar dan Skype ik gauw met thuis en zie ik de kindjes van mijn zus. Andreas, mijn metekindje kon het niet geloven dat 'tante Ruth die in Canada woont, nu in de computer zit'. Of Merijntje die een Kerstlied voor me zingt. Heel lief.
En dan zie ik op mijn zusjes blog dat ze een 'gedichtje' voor me schreef. Mijn 'zusje' is 17 jaar ouder en eigenlijk hebben we nooit in hetzelfde huis gewoond. Wanneer ik geboren werd, zat zij op internaat in Wallonië, later op kot in Brussel, Londen en Leuven, daarna wonen in Hasselt en Brussel. Maar nu wonen we in dezelfde stad. In deze mooie, mooie, mooie stad. (en dat is fijn, fijn om dichter bij mijn zusje te zijn!)
Mijn zusje moet hard werken,
maar maakt ook veel plezier.
Mijn zus eet vegetarisch,
maar drinkt ook erg veel bier.
Mijn zus is heel erg groot en stoer,
maar ook een lekker dier.
Mijn zus is toch zo'n slimmerik,
maar gaat veel aan de zwier
Mijn zusje is een lieveke,
Joepie ze woont nu HIER!
(Eva Veraghtert)
Heel erg bedankt zus!
Examens hier, dat is toch anders dan thuis.
Gisteren had ik examen van Geography. In een zaal voor 1000 man, met allemaal aparte stoeltjes en tafeltjes. écht zoals in de films. Maar echt hé, ik kon het bijna niet geloven. Heel grappig.
Mijn gevreesd examen, Holocaust, 'viel' mee. De vragen kon ik oplossen maar door dat Engels lijkt heel mijn verhaal wel erg oppervlakkig. In het Nederlands kan je varieren en nuanceren. In het Engels kan ik dat (nog) niet. In het Nederlands kan ik verschillende uitdrukkingen geven voor 'deportatie', in het Engels niet. Maarja.
Opvallend is, (nu al 3/3 meegemaakt) dat mijn medestudenten héél tof zijn. (dit is geen sarcasme)
Tijdens de lessen zwijgen ze en letten ze op, ze komen 1 minuut voor de les begint en zijn na de les meteen weg. 'Vrienden' in de les maken is moeilijk en praktisch onmogelijk. Maar nu babbelden ze er met mij op los, vroegen ze me mee uit en gingen we nadien 'een pintje' drinken. Nu. Na 15 weken. Nadat ik weken elke keer weer mijn toverlach liet zien, gesprekjes probeerde aan te knopen. Nu. Als het gedaan is. Maar dat geeft me weer nieuwe moed voor het 2de semester!
Verder was iedereen 'gestresseerd'. Maar echte 'stress', dat kennen ze hier niet zeg ik dan. Onze examens tellen voor max. 50 % mee. Als ik dan zeg dat wij in Leuven én mondeling hebben én dat het 100% is, dan zeg ik dat dat pas stress is. Ik weet dat jullie het amper kunnen geloven, maar ik ben hier de kalmste. ECHT WAAR. Wanneer ik thuis voor een examen geen hap eten kan binnen houden, speel ik hier een hele maaltijd binnen. Wanneer ik thuis tot op de laatste seconde leerstof sta na te lezen, leg ik hier mijn boek aan de kant.
Maar als je hier faalt en er niet door geraakt dan heb je een probleem. Je hebt hier geen 2de kans (of en dat zeg ik hier met schaamte want eigenlijk is het in België toch wel simpel) geen 3de, 4de of zelfs 5de en 6de kans.
Verder beloof ik hier plechtig om nooit, nooit, nooit meer te zagen over 'Den Blok'. Wat zou ik énorm blij zijn met blok. 'You get 3 weeks of to study? How easy is that?!' Dat is de reactie die ik krijg wanneer ik zeg dat wij 3 weken blok hebben. Hier is het boempatsknal erin vliegen. Regel zelf maar wanneer je blokt. Ook een examen van 12.00 tot 2.30 en dan van 3.00 tot 5.30 te hebben is géén uitzondering. Buurvrouw Becca had een examen op; donderdag, vrijdag, zaterdag(x2), zondag en dinsdag. Alstublieft.
Dus ik denk volgende keer twee keer na wanneer ik klaag over blokken, over een slechte examenregeling, over 'hoe moeilijk het wel niet is' en over onze 'studielast'. Maar stress en druk, dat zal ik in België nooit kwijt geraken. (maar dan denk ik weer aan die 2de,3de,4de,5de en 6de kans die de KUL ons schenkt.)
Zo, even kunnen preken en ventileren. Nu er terug invliegen! Nog maar een paar uurtjes en dan... dan wachten San Fran, L.A. en San Diego op mij! (oke, ik ga niet naar huis en niet thuis zijn met Kerst vind ik erg, maar tegen een vliegtuigticket van 2000 dollar zei ik vriendelijk bedankt als ik voor 1/4 van de prijs een UStripje kon maken..)
