The one where we were gonna die.

Roadtrippen.

Een tripje door de Canadese Rockies. Dat was het plan voor Remembrance Day. (daarover later meer)

Jorun Elisabeth, Lisa, Jane en ik trokken vrijdagmorgen voor 3 dagen richting de woeste Canadese natuur.

Ready voor een lang verslag?!

Vrijdagmorgen om 7.30 vertrokken we met een volle truck. Elisabeths familie verhuist binnenkort naar Vancouver maar ondertussen kan ze (we noemen haar steeds Iceland) gebruik maken van de 4X4. Helemaal gepakt en gezakt op weg naar het minieme dorpje Clearwater. Het goot water in Vancouver. Maar echt. Het GOOT. Geen erg, door regen of door wind; we zouden naar de Rockies trekken. Na een pitsstop in het dorpje Hope trokken we naar de coquitlam pas.* Onderweg naar deze doorgang hoog in de bergen veranderde de dikke regendruppels plots in 'flurry', wat waterachtige sneeuw. 10 minuutjes later werd waterachtige sneeuw gewone sneeuw en gingen we aan de kant staan om wat foto's te trekken. Blij als 5 jarigen met al die sneeuw! Nog eens 10 minuten later begon 'het drama'. De weg werd ijzig, sneeuw werd 'dikke, winderige, vlokkerig sneeuw' en je kon amper voor je uitzien. 

Plots verloor Iceland de controle over haar stuur, knalden we met onze Jeep tegen de betonnen vangrail in het midden en stonden we dwars op een pikgladde snelweg met 3 rijstroken. En toen dachten we alle vier dat we gingen sterven. (toch voor heel erg even) Andere auto's kwamen pal op ons afgereden en deden al het mogelijke om te stoppen en ons te ontwijken. Lisa riep: 'we are gonna die' en het enige wat ik kon denken was: hoofd beschermen, hoofd beschermen. Cover your head, cover your head. Ik was echt heel erg bang.

De verwachte knal bleef uit en vlak voor onze auto stopten de andere trucks. Nog nooit stapte ik zo bibberend en trillend uit een auto. Stevige, grote Canadezen liepen op ons af en vroegen of we in orde waren. Ze waren ook zo vriendelijk om onze auto naar de kant te rijden. (niet dat er van een kant te spreken viel, naast ons was een mega diep ravijn...)

De riemen en onze mega jeep deden gelukkig hun werk. Buiten wat striemen van de knal en hier en daar wat rugpijn werden we na een medische check 'oke' verklaard. De auto was vanvoor ingedeukt maar kon nog verder rijden. Terugkeren was geen optie, dat was op die hoogte onmogelijk. Het dichtsbijzijnde stadje bevond zich trouwens op dat moment meer dan 100 km verder. . Er werd ons verteld om zoveel mogelijke kleren aan te doen en voedsel binnen handbereik te houden. De reden hiervoor is dat als je het ravijn induikt, hulp nogal lang op zich kan laten wachten. Wij dus terug in de auto, geen keuze.

Gelukkig kan Iceland (ahja, ze is van Iceland) wel rijden in sneeuw en ijs en had ze zelf al erger meegemaakt. Maar wat we nadien zagen was een regelrechte ravage. Auto's helemaal ingesneeuwd en dwars op de weg, autobussen die over de road zwieberden, mensen die in paniek rondliepen, de weg helemaal versperd. Het was duidelijk dat niemand deze blizzard had zien aankomen. Toen we op onze klok keken was het exact 11.11.11 en 11.11. Jane riep een moment van stilte in. Daarna ging het verkeer langzaam verder en slalomden we heel voorzichtig tussen alle gestrande auto's, trucks en bussen door. Ik kon op dat moment niet meer naar buiten kijken en concentreerde me mensen die ik graag wou mailen, en schoolwerk dat in orde moest gebracht worden. 3 Coldplayalbums  later bereikten we Merrit waar de zon scheen onder blauwe lucht en het buiten zelfs warm was. Hier hoorden we dat de pas voor de rest van de dag was afgesloten en dat de (gelukkige blik) schade groot was. (maar niet uitzonderlijk voor deze streek)

We besloten verder te rijden naar Clearwater. Ondertussen waren we helemaal bekomen van de schok, schreeuwden we mee met liedjes, aten we 'lots of snacks' en cruisden we door adembenemende landschappen. In Kamloops leek het wel of we ons midden in een Western bevonden met de kale bergen. (veel foto's)

Aangekomen in Clearwater (een bescheiden boerengat) vonden we een heel erg fijn B&B op een boerderij. Het was er énorm gezellig, écht Canadees (eh!) en ijskoud. Rond 5 uur waren we alle vier bezig met ons schoolwerk (je denkt toch niet dat UBC ons vrijaf geeft?!) en tegen 8 uur trokken we het 'dorpje' in voor wat eten. Nadien werkten we nog wat door en babbelden we uitgebreid over ons groot avontuur.

De volgende ochtend kregen we een reuze ontbijt voorgeschoteld van de vrouw des huizes (ze zat wat met 'haar studentjes' in) en trokken we richting Jasper. Moeder Natuur was ons jammerlijk genoeg niet goed gezind en zorgde voor veel mist in de bergen. We zagen bergen sneeuw, bevroren meertjes en mooie bomen maar de echte bergen bleven verscholen. Aangekomen in Jasper(*) hoorden we dat de weg naar Banff (waar we een slaapplaats hadden geboekt) afgesloten was. Technologie zorgde ervoor dat we een degelijke slaapplaats in Jasper vonden waar we, jawel, weer ijverig begonnen te werken voor school. (Dat was immers de deal voor dit weekend: overdag sightseeing, 's avonds UBC'en). Gelukkig was het een fijne avond met wat wijntjes en muziek op onze kamer. Memorabel.

Vanochtend vertrokken we dan terug van Jasper naar Vancouver. We zagen weer prachtige besneeuwde wegen, meren en bomen maar jammer genoeg geen hoge toppen. (hier en daar uitzonderingen)

We hadden vooral plezier, genoten van de ruwe natuur(en avontuur) en het was heel fijn om weg te zijn van UBC (het campusleven en eten moet je af en toe ontvluchten) Jammer dat we 'de echte Rockies' niet gezien hebben maar ik had dit tripje 8 jaar geleden al eens met thuis gedaan en ik ben er zeker van dat ik tijdens de lente/zomer nog wel terug keer. 

Geniet van de foto's! (ze zijn allemaal door elkaar, niet in de juiste volgorde en zonder tekst maar dat is voor een volgende pauze!)

PS: Ik beloofd plechtig om nooit meer te lachten met belachelijke grote trucks/jeeps. -Behalve met mensen die daar in Hertalscity mee rondcruisen, dat is erover.We zijn er met schrik en een straf verhaal vanaf geraakt, maar dat was absoluut niet het geval geweest als we met een gewoon autootje tegen de rails waren geknald.

*Ik moest heel erg hard aan jou denken Johanna en ook aan ons boekenbeursbezoekje van vorig jaar! Hope én Jasper passeren op 2 dagen tijd... ;-)

* Jasper en Banff liggen in de provincie Alberta. Daar waar de legal drinking age maar 18 is en er geen 9 uur maar 8 uur tijdsverschil met België is.