Ik ben zoooooo bliiiiiiiiiiiiiiiiiiiij

Een half uurtje geleden verliep mijn deadline voor mijn laatste paper van dit jaar. Zoals altijd was het kei plezant. Goede voornemens om niets uit te stellen worden altijd vergeten waardoor ik de afgelopen weken telkens een mooi paperexemplaartje mocht afleveren en vannacht zelfs twee! Ik moet eerlijk zegen dat het mijn eigen schuld was dat het zo ver is moeten komen, maar de afgelopen twee nachten en dagen waren de slaapuren op een hand te tellen. UBC, het doet iets met een mens. (het feit dat ik dit nu schrijf is omdat er liters ongezonde caffeine in mijn body aan het rondcruisen zijn)
Maar papers, gedaan, voor even toch. Vandaag was ook al het einde van een lessenreeks, onze prof gaf zelfs op het einde koekjes en zei dat hij het heel moedig van ons vond om de Holocaustlessen te volgen. ('t was ook geen lachertje, écht niet) Hopelijk is hij ook zo lief tijdens het verbeteren van de finals.
Maar nu ga ik naar mijn bedje, het eerste examen is volgende week al!
PS; natuurlijk zijn papers helemaal niet het einde van de wereld, maar zo even zagen en klagen kan deugd doen!

Synonyms en Thesaurus; buddies for life!

ProxyStuiteren met de KUL

't Is gebeurd, ik ben nu zo ook een rondlopend mensje met een grote koffietas.

Op een onbewaakt moment nam Jane deze, het einde was bijna nabij!

Winter Dinner

Zaterdagavond hadden we hier ons Totem Park 'Kerst'feestje.

Zeg nooit 'Kerstvakantie' of Kerstmisfeest in Vancouver. Het is 'Winter party' or 'Holiday break'. Christmas is politiek en cultureel incorrect.Vancouver blinkt uit in zijn multiculturaliteit waardoor het hier een mierenhoop van culturen, religies, gewoontes en tradities is . Als we hier 'Kerstmuziek' willen opzetten, moeten we eerst aan iedereen vragen of zij/hem daar geen probleem mee heeft. Persoonlijk vind ik dat allemaal lichtjes overdreven maar het idee erachter is wel goed. UBC hanteert ook een stricte zero tolerance policy. Laat ik het zo stellen dat Filip De Winter geen schijn van kans maakt om hier langer dan 1 dag rond te lopen.

Ons 'Kerst'feestje... was een gratis (= heel uitzonderlijk voor zo'n schandalig dure unif) etentje met een (betalende) dansparty achteraf. Het was met optutten waardoor Janie haar stijltang boven haalde!

Jane en ik pasten voor het dansen wegens teveel schoolwerk, maar tegen gratis eten zeiden we geen nee. Dit etentje was eigenlijk hetzelfde als een Historia-Kerstetentje en ook Pop Polls werden uitgereikt voor het beste huis/floorrep/Football team/Advisor...Jammergenoeg is mijn floor niet zo actief en was de 'gezelligheid' niet vergelijkbaar met een Historiaans feest.

En nu back to school, mijn paperrecords sneuvelen hier elke dag maar gelukkig begint binnen 4 weken mijn vakantie !

Facts

Mijn krulletjes, ze zijn (bijna) verdwenen. Geheel zonder een of andere gevaarlijke en gloeihete stijltang te moeten gebruiken. (Leuke Historia-Istanbultijden) 
Gek haar, het zal de Canadese lucht zijn..

Verder leef ik hier zonder gsm. (ZALIG!)
Probeer dus geen berichtjes naar mijn Belgisch nummer te sturen want die kan ik sowieso niet ontvangen en mijn Canadese fake BlackBerry had ik na een maand al opgegeven. Ik gebruikte mijn gsm eigenlijk nooit en alle deals kosten hier pakken (nee, serieus) meer dan in België. De goedkoopste Pay&Go is rond de 25 dollar/maand.
Verder wordt alles constant meegedeeld via Facebook dus was nog eens extra mobiel zijn niet nodig. Feit is wel dat ik dus vaak op FB zit. Maar dat was thuis ook al zo.

Langer dan een jaar.

Morgen wordt onze grootvader begraven. Dat is een heel vreemd en gek gevoel en ik had er 'graag' bij geweest. Samen met de familie afscheid nemen van een gewéldig man. Wanneer ik eind augustus afscheid nam van Moeke en Vake was dat ergens wel met het besef dat het de laatste keer zou zijn, maar ik (en niemand) had nooit verwacht dat het zo snel zou gaan. Vorig weekend was ik het hele weekend bij Eva in Noord-Vancouver. Vrijdagnacht babbelden we tot 3 uur over vroeger en nu. 's Morgens werden we wakker gebeld met het telefoontje dat vokke die nacht (en ochtend in België) was gestorven. Het voelde precies of we die vrijdagnacht met thuis in onze gedachten waren verbonden.

Slaapzacht vake en dankjewel voor alles. We zullen je liedjes blijven zingen en alle zelfgemaakte spullen in onze huizen blijven koesteren. En jij kon alle talen, behalve betalen. ;-)

(foto: Thomas Veraghtert)
" Schol e manneke, en drinkt er ook eentje!"

Tot Straks werd Tot (n)Ooit.

Mijn volgend jeneverke is op jou, vokke!

Johanna papert.

Zuchten en puffen, sleutelen aan zinsconstructies en nauwkeurig alles neerschrijven. Dit aan beide kanten van de wereld.

Johanna, speciaal voor jou: JE BENT DE BESTE. (en ik mis jou en Bene elke dag)

(foto door Jilly)

The one where we were gonna die.

Roadtrippen.

Een tripje door de Canadese Rockies. Dat was het plan voor Remembrance Day. (daarover later meer)

Jorun Elisabeth, Lisa, Jane en ik trokken vrijdagmorgen voor 3 dagen richting de woeste Canadese natuur.

Ready voor een lang verslag?!

Vrijdagmorgen om 7.30 vertrokken we met een volle truck. Elisabeths familie verhuist binnenkort naar Vancouver maar ondertussen kan ze (we noemen haar steeds Iceland) gebruik maken van de 4X4. Helemaal gepakt en gezakt op weg naar het minieme dorpje Clearwater. Het goot water in Vancouver. Maar echt. Het GOOT. Geen erg, door regen of door wind; we zouden naar de Rockies trekken. Na een pitsstop in het dorpje Hope trokken we naar de coquitlam pas.* Onderweg naar deze doorgang hoog in de bergen veranderde de dikke regendruppels plots in 'flurry', wat waterachtige sneeuw. 10 minuutjes later werd waterachtige sneeuw gewone sneeuw en gingen we aan de kant staan om wat foto's te trekken. Blij als 5 jarigen met al die sneeuw! Nog eens 10 minuten later begon 'het drama'. De weg werd ijzig, sneeuw werd 'dikke, winderige, vlokkerig sneeuw' en je kon amper voor je uitzien. 

Plots verloor Iceland de controle over haar stuur, knalden we met onze Jeep tegen de betonnen vangrail in het midden en stonden we dwars op een pikgladde snelweg met 3 rijstroken. En toen dachten we alle vier dat we gingen sterven. (toch voor heel erg even) Andere auto's kwamen pal op ons afgereden en deden al het mogelijke om te stoppen en ons te ontwijken. Lisa riep: 'we are gonna die' en het enige wat ik kon denken was: hoofd beschermen, hoofd beschermen. Cover your head, cover your head. Ik was echt heel erg bang.

De verwachte knal bleef uit en vlak voor onze auto stopten de andere trucks. Nog nooit stapte ik zo bibberend en trillend uit een auto. Stevige, grote Canadezen liepen op ons af en vroegen of we in orde waren. Ze waren ook zo vriendelijk om onze auto naar de kant te rijden. (niet dat er van een kant te spreken viel, naast ons was een mega diep ravijn...)

De riemen en onze mega jeep deden gelukkig hun werk. Buiten wat striemen van de knal en hier en daar wat rugpijn werden we na een medische check 'oke' verklaard. De auto was vanvoor ingedeukt maar kon nog verder rijden. Terugkeren was geen optie, dat was op die hoogte onmogelijk. Het dichtsbijzijnde stadje bevond zich trouwens op dat moment meer dan 100 km verder. . Er werd ons verteld om zoveel mogelijke kleren aan te doen en voedsel binnen handbereik te houden. De reden hiervoor is dat als je het ravijn induikt, hulp nogal lang op zich kan laten wachten. Wij dus terug in de auto, geen keuze.

Gelukkig kan Iceland (ahja, ze is van Iceland) wel rijden in sneeuw en ijs en had ze zelf al erger meegemaakt. Maar wat we nadien zagen was een regelrechte ravage. Auto's helemaal ingesneeuwd en dwars op de weg, autobussen die over de road zwieberden, mensen die in paniek rondliepen, de weg helemaal versperd. Het was duidelijk dat niemand deze blizzard had zien aankomen. Toen we op onze klok keken was het exact 11.11.11 en 11.11. Jane riep een moment van stilte in. Daarna ging het verkeer langzaam verder en slalomden we heel voorzichtig tussen alle gestrande auto's, trucks en bussen door. Ik kon op dat moment niet meer naar buiten kijken en concentreerde me mensen die ik graag wou mailen, en schoolwerk dat in orde moest gebracht worden. 3 Coldplayalbums  later bereikten we Merrit waar de zon scheen onder blauwe lucht en het buiten zelfs warm was. Hier hoorden we dat de pas voor de rest van de dag was afgesloten en dat de (gelukkige blik) schade groot was. (maar niet uitzonderlijk voor deze streek)

We besloten verder te rijden naar Clearwater. Ondertussen waren we helemaal bekomen van de schok, schreeuwden we mee met liedjes, aten we 'lots of snacks' en cruisden we door adembenemende landschappen. In Kamloops leek het wel of we ons midden in een Western bevonden met de kale bergen. (veel foto's)

Aangekomen in Clearwater (een bescheiden boerengat) vonden we een heel erg fijn B&B op een boerderij. Het was er énorm gezellig, écht Canadees (eh!) en ijskoud. Rond 5 uur waren we alle vier bezig met ons schoolwerk (je denkt toch niet dat UBC ons vrijaf geeft?!) en tegen 8 uur trokken we het 'dorpje' in voor wat eten. Nadien werkten we nog wat door en babbelden we uitgebreid over ons groot avontuur.

De volgende ochtend kregen we een reuze ontbijt voorgeschoteld van de vrouw des huizes (ze zat wat met 'haar studentjes' in) en trokken we richting Jasper. Moeder Natuur was ons jammerlijk genoeg niet goed gezind en zorgde voor veel mist in de bergen. We zagen bergen sneeuw, bevroren meertjes en mooie bomen maar de echte bergen bleven verscholen. Aangekomen in Jasper(*) hoorden we dat de weg naar Banff (waar we een slaapplaats hadden geboekt) afgesloten was. Technologie zorgde ervoor dat we een degelijke slaapplaats in Jasper vonden waar we, jawel, weer ijverig begonnen te werken voor school. (Dat was immers de deal voor dit weekend: overdag sightseeing, 's avonds UBC'en). Gelukkig was het een fijne avond met wat wijntjes en muziek op onze kamer. Memorabel.

Vanochtend vertrokken we dan terug van Jasper naar Vancouver. We zagen weer prachtige besneeuwde wegen, meren en bomen maar jammer genoeg geen hoge toppen. (hier en daar uitzonderingen)

We hadden vooral plezier, genoten van de ruwe natuur(en avontuur) en het was heel fijn om weg te zijn van UBC (het campusleven en eten moet je af en toe ontvluchten) Jammer dat we 'de echte Rockies' niet gezien hebben maar ik had dit tripje 8 jaar geleden al eens met thuis gedaan en ik ben er zeker van dat ik tijdens de lente/zomer nog wel terug keer. 

Geniet van de foto's! (ze zijn allemaal door elkaar, niet in de juiste volgorde en zonder tekst maar dat is voor een volgende pauze!)

PS: Ik beloofd plechtig om nooit meer te lachten met belachelijke grote trucks/jeeps. -Behalve met mensen die daar in Hertalscity mee rondcruisen, dat is erover.We zijn er met schrik en een straf verhaal vanaf geraakt, maar dat was absoluut niet het geval geweest als we met een gewoon autootje tegen de rails waren geknald.

*Ik moest heel erg hard aan jou denken Johanna en ook aan ons boekenbeursbezoekje van vorig jaar! Hope én Jasper passeren op 2 dagen tijd... ;-)

* Jasper en Banff liggen in de provincie Alberta. Daar waar de legal drinking age maar 18 is en er geen 9 uur maar 8 uur tijdsverschil met België is.