Harvard WorldMUN 2012

Waar moet ik beginnen?

Het eerste semester moest ik nog wat zoeken naar 'mijn leven' hier maar nu het einde nadert besef ik dat ik hier echt wel mijn plaats heb gevonden en oprecht zit te genieten. UBC en Vancouver heeft zoveel te bieden.

De voorbije week hoste UBC de Harvard WorldMUN 2012. Een conferentie van 5 dagen in Downtown Vancity met zo'n 25000 studenten van over de hele wereld. Even de United Nations naspelen.

Ik had al wel eens een paar keer van MUN (Model United Nations- voor zij die meer willen weten-->googlen of fb'en) gehoord maar wanneer Thomas me in Augustus vertelde dat dé WorldMUN naar Vancouver kwam, werd mijn interesse plots groter. Vanaf dag 2 hier op de campus viel mijn oog ook op alle posters die hier hingen en met het concept 'een neen heb je, een ja kan je krijgen' schreef ik me in voor een jobinterview. Ik dacht dat ik misschien wel kans maakte om een volunteerpositie. Hier en daar wat helpen met kopietjes nemen en zo een glimp op te vangen van 'dé toekomstige UNmensen'. De vereisten waren minstens enkele jaren MUNervaring (globaal is dit een énorm bekend High school fenomeen, in België bestaat dit niet), kennis van de wereldproblemen, en nog wat andere dingen.
Ik had géén MUNervaring, verre van zelfs maar zond toch mijn cv'tje in en werd uitgenodigd op een interview.

De dag van mijn interview was ik wat nerveus, maar op mijn gemak ging ik binnen en maakte daar kennis met Altay en Hassan. Een enorm vriendelijke (en knappe!) Turk en Pakistaan. Ze vroegen me een paar wereldproblemen en waarom ik vond dat UBC zo uniek was. Ik vertelde hen over geschiedenis en naar een paar minuten zei Altay; 'je hebt dan wel geen ervaring, maar zo te horen en te zien ben jij écht wat UBC probeert voor te stellen, je hebt de job!'
Die 'job' was niet een volunteerpositie maar wel een AC (assistent chair) zijn. De AC's zijn de ogen en de oren van de Chairs en deze functies worden enkel bekleed door Harvard studenten. Ik was dus pretty stoked.

Vanaf het eerste semester hadden we wekelijkse trainingen om alles te leren. Rules of procedures, motions, position papers, resolutions, draft and working papers, preambs, hoe awards toereiken, ... Het was een werkje van lange en soms vaak saaie adem. Tot vorige week.

Op zaterdag maakten we eindelijk kennis met onze Chairs. De voorbije maanden had iedereen al contact en meetings via skype en mail, maar nu was het 'voor echt'. Met alle AC's (zo'n 110) hadden we in de voormiddag nog intens aan dingen gewerkt en waren we klaar voor de laatste briefing. Met z'n allen zaten we dus te wachten 'op Harvard'. Er hing altijd iets mytisch rond het woord 'Harvard', heel erg gek. Wanneer onze chairs eindelijk onze zaal binnenkwam hing er een heel erg vreemde sfeer in de zaal. Iedereen begon spontaan recht te staan en te klappen. Precies een hoop aanbidders bijeen voor de Harvardkids. :-)
Al héél snel bleek dat de Harvards ook maar gewone studenten zijn met katers en hook-ups en massa's schoolwerk. Ik verwachtte wereldvreemde nerds maar ik was oprecht verbaasd hoe fijn deze mensen zijn.

Samen met Rey, Aisla en Meghan namen we onze Chair, Julia, op uitstap in Vancouver. Formele zaken moesten nog geregeld worden maar tijdens het diner was de sfeer losser en werd het onderwerp ook meer 'studentikozer'. Ik keerde nadien terug naar UBC want het paper seizoen is hier weer volop aan de gang. Zondagavond trok ik mijn mooi kleedje aan en wandelde op mijn splinternieuwe haakjes (oh zo mooi!) naar het Orpheum Theater, waar de openingsshow doorging.

(wordt vervolgd)